Drieluik

Een jonge vrouw knuffelt haar baby
En die zal weldra slapen gaan
En ze neuriet daarna een melodietje
Tot in de keuken dan blijft ze staan
De radio heeft haar doen zwijgen
Er volgt een extra nieuwsbulletin
Ze luistert verbaasd
maar eventjes later dan zit ze verslagen
En dan knakt er iets dat ze van binnen voelt
En dat ze herkent
En juist terwijl ze dacht te zijn gehard
Gewend was aan een bestaan apart
Snikt ze en beseft ze eens te meer
Ook al verstop je dan een hoop verdriet
Harteloos dat ben je zeker niet
Ook een stenen hart dat huilt wel eens een keer

Cambodja opdat we niet zullen vergeten
Ook al drijf je er dagelijks steeds verder van af
Ook daar werden hele dorpen uitgemoord in koele bloeden
Waarna een bulldozer zo’n plek veranderde in een massagraf
En toch op den duur word je immuun voor al die beelden
Je zag ze te veel, te vaak in het journaal
En dus zap maar verder en je valt in de film “The killing fields”
En die onderga je als het ware drie-dimensionaal
Want als je dan opstaat om naar bed te gaan
Dan ineens pinkt er een traan
Tranen, je kijkt in de spiegel
Ze biggelen neer
En daarmee weet je dan ook als je die ziet
Harteloos dat ben je zeker niet
Ook een stenen hart dat huilt wel eens een keer
Wanneer ik zomers na een hete lange werkdag thuiskom
En dan de kamperfoelie in de avond ruik
Ah, dan weet ik weer hoe blij ik ben
zeg maar gelukkig
Met binnen handbereik de sangria koud in de kruik
Dat is het uur waarop de vlinders en de vogels rusten
En dan is het net als of mijn hart zingt door die sfeer
Hoewel ik ook weet uit ervaring ondertussen
Er komt een tijd, eens op een dag dan huilt het weer
En ook al ben je dan blijkbaar nog zo goed
in het verwerken van je tegenspoed
er komt een dag, ooit, dan huil je weer
al lijk je tien keer harder dan graniet
harteloos dat ben je zeker niet
ja ook een stenen hart dat huilt wel eens een keer

Tekst: Dimitri Van Toren
Muziek: Dimitri Van Toren
Lp/Cd: 
Ingezonden door  Jolanda Stinnissen